Coca to Iquitos

Dit was de enige reis die voor mij al van te voren vast stond. Met een totaal uitgewoond vrachtschip over de Rio Napo vanuit Ecuador naar Peru varen. Volgens de reisgidsen een totaal back to basic ervaring, waarbij je moet denken aan slapen op het dek tussen elk soort denkbare vracht die men maar mee wil nemen. Van alcohol tot vee. Voor minimaal 6 dagen, maar rekening houdend met schepen die stranden, kapot gaan e.d. kan het tot twee weken duren.
Direct na mijn 10 uur durende busreis van Quito naar Coca ben ik naar de haven gegaan om erachter te komen wanneer de boot zou gaan. Er wordt namelijk ook aangeraden om je reis goed van te voren te plannen omdat je anders weleens ergens lang vast kan zitten. Dit had ik uiteraard niet gedaan. Het vrachtschip bleek ´s ochtends al te zijn vertrokken. De volgende zou over twee of drie weken kunnen gaan. Als men vracht heeft en zin. Direct al denkend om een bus terug te nemen naar Quito en vanaf daar dan maar met een bus richting Lima te gaan, voelde ik me al een beetje ontredderd. Maar altijd fijn als Ecuadoranen zijn, kwam mijn grote vriend na een half uur zitten niksen met een andere oplossing. Er zou een soort van grote kano gaan. Over 6 dagen en hij zou er maar 3 dagen over doen. Om de tussentijd te doden ben ik maar met Mauro, (wat nou verblijfsvergunning in NL?) plaatselijke gids, twee dagen in de buurt van Coca door de jungle wezen trekken. Voornamelijk prachtige planten gezien, aapjes en veel bijzondere vogels. Met hem en nog een plaatselijke figuur een grot in gegaan. Twee zaklampen en ik de grote witte Nederlandse gringo....Werd me nog even een kruising van een schorpioen en een spin aangewezen. In de grot aantal keer gedacht dat we aan het eind waren, maar dan was er stiekem toch nog een spleet waar ook ik doorheen kon met wat gewurm.
Terug gekomen in Coca ook twee Engelsen leren kennen, aangezien ik mijn trip niet alleen wilde doen, voornamelijk ivm veiligheid. Eindelijk konden we de boot aanschouwen omdat die daarvoor nog onderweg was. Volgeladen met lege bierkratten, welke er nog uit gingen, waren wij vrij content over de boot. Een soort kano van 20 à 30 meter met 200pk erachter. Twee tanks van 1000 liter met benzine en zelfs muziek en een wc. Vervolgens werd ons uitgelegd dat ze een dienst wilde maken om toeristen van Coca naar Iquitos en vice versa te brengen. Kennelijk waren wij de tweede lichting.
Woensdag 20 maart was het dan zover. Om 7 uur aangekomen in de haven en alles ging officieel en er steeds beter uitzien. Naast ons drieën ook nog een Italiaan. De trip bleek veeeeeeel relaxter dan van te voren gedacht. Lange banken waar je lekker op kon liggen, vrijwel geen passagiers, de motor eigenlijk niet horend en muziek. Over de Rio Napo richting Peru. Na 6 uur varen aangekomen in Nuevo Rocafuerte (what you see is what you get) om een exit stempel te krijgen. Geen problemen. Vervolgens in het donker aangekomen in Pantoja (Peru!!). Voor ons een entree stempel en voor de kapitein een aantal bribes om door te kunnen varen. Hier ook onze eerste overnachting. Dus hangmat op in de boot, klamboe op en hopen dat dat kleine touwtje het inderdaad houdt. Voor mijn eigen veiligheid 30 reddingsvesten onder mijn hangmat gelegd en vervolgens redelijk en zonder kleerscheuren geslapen. Bij het wakker worden ´s morgens voelt het aan als de groentijd bij L.A.N.X. Keiharde reggaeton uit de muziekinstallatie, en het is nog maar 5 uur ´s ochtends. Ik wil al bijna meneer de apartis vragen om het uit te zetten, maar het ontbijt wacht. Vervolgens weer vertrokken met de boot. De reis is totaal anders dan verwacht. Hierdoor besef ik me ook totaal niet dat ik in the midde of nowhere in de Amazone zit. Het lijkt als een relaxt boottochtje door Amsterdam met muziek en een biertje. En vervolgens besef ik me opeens dat ik totaal geen geld meer op zak heb en dat deze boot niet helemaal tot Iquitos gaat, maar dat ik het laatste stuk met een andere boot moet en dit dus ook moet betalen. Gelukkig zijn er ondertussen nog meer reizigers ingestapt en kan ik van hen wel wat geld lenen.
Onderweg stoppen we plotseling bij een grasveld met een aantal gebouwen erop. De print op de gebouwen lijkt een beetje op een koe, maar dan ik het groen. Het duurt even voordat het bij mij opkomt dat dit een militaire basis is. Weer een controle van de paspoorten, hier en daar wordt wat geld overgedragen en we kunnen weer verder.
Wanneer ik denk aan de Amazone en de rivieren hier heb ik altijd het idee dat je dagenlang kan varen zonder ook maar een teken van leven te zien. Dit is dus fout. Om de, maximaal, 500 meter is weer een huisje. Je ziet regelmatig locals in de kano met een peckepecke (een buitenboordmotor die hier in Peru wordt gemaakt en eruit ziet als een bosmaaier maar dan met nog veel meer lawaai). Vlak naast ons is opeens een flink geraas en stort er plotseling een boom in. Dat is overigens ook iets wat je veel ziet. Overal drijvende bomen. Omdat de rivieren hier hun eigen weg banen, verdwijnen er regelmatig oever en daarbij de bomen. Veel blijven ook half onder water steken waardoor de bestuurder van de boot goed moet opletten er niet een te raken.
De tweede nacht bij Santa Clotilde is al een stuk comfortabeler in mijn hangmat.Enige probleem is dat ik halverwege de nacht wakker wordt van de kou. Echt maximaal 20 graden. Maar gelukkig zien we wel een dolfijn. Welke later waarschijnlijk op iemands bord beland.
Uiteindelijk komen we na 2,5 dag varen aan in Mazan, nemen afscheid van onze über chille kano en pakken een speedboot naar Iquitos. Iquitos heeft zo´n 370 duizend inwoners en geen wegverbinding met andere steden. Enige manier om er te komen in met het vliegtuig of met de boot. Hierdoor heeft de stad ook bijna geen auto´s, maar wel 140 duizend motors. Aangekomen in de haven is alles al waanzinnig. Terwijl wij proberen uit te zoeken naar welk hotel we willen gaan, worden we opzij geduwd omdat er een oud mannetje langs wil die een wild zwijn van 100kg met een doek om zijn hoofd heeft gebonden. Vervolgens legt hij deze in de motortaxi en is weg. Vorige zaterdag direct naar de markt van Belen gegaan. Een markt waar men, volgens de reisgidsen, alles verkopen dat maar beweegt. Bij een markt moet je in dit geval denken aan smalle straatjes totaal volgepakt met kraampjes en mensen. De markt is gigantisch en ze hebben er inderdaad alles. Van vis en rood-achtig vlees, tot lokale medicinale kruiden en dranken. Krokodillen vlees, gordeldieren, schildpadden, aapjes en nog veel andere zaken. Het bezoeken van deze markt is behoorlijk dubbel, aangezien het een bizar aangezicht is, is het ook belachelijk hoeveel beschermde diersoorten hier gewoon verkocht worden.
Vervolgens met een boot de rest van de wijk Belen gezien. Hier wonen duizenden mensen op het water. De ene helft van de huizen staat op palen, de andere drijven. Plaatselijke disco even bekeken, maar ons duidelijk gemaakt hier nooit heen te gaan aangezien dit de armste wijk van Iquitos is. ¨s Middags nog naar een piranha boerderij geweest en een (zo noemt men het) rescue centrum voor aapjes e.d. Maar waarschijnlijk gewoon een familie met een aantal dieren die veel geld vragen voor entree.
Op zondag nog naar een Butterfly farm geweest welke wel functioneert als een rescue voor dieren. De eigenaren gaan regelmatig met de lokale Eco-police naar de markt en nemen dan de bedreigde dieren (als ze die kunnen vinden) mee naar deze plek.
Verder afgelopen week niet veel gedaan omdat ik ziek ben. Aantal keer naar het ziekenhuis geweest, lab-onderzoekje, blijkt weer een bacteriële infectie te zijn. Vandaag laatste medicatie gehad, dus moet nu weer goed gaan.
Uiteraard wel nog even wezen golfen afgelopen week. Samen met een Duitser en een man met een machete om het gras weg te hakken. Best geestig.

Plan: maandag vliegen naar Lima. En donderdag mijn ouders daar oppikken om vervolgens met hen een ruime drie weken door Peru te trekken!

Dus het leven is zwaar.

Groeten