Trinidad (Bolivia) to Salta (Argentinië)

Het idee op zich was goed. Vanuit Rurrenabaque naar het oosten gaan en daarmee uit te komen in Trinidad. Na een korte vlucht was ik daar dan. En klein kut dorp waar echt helemaal niets te beleven valt. Na een rondje te hebben gemaakt werd het mij duidelijk dat ik hier zo snel mogelijk weer weg moest. In de Lonely Planet werd geschreven over een boot die naar het zuiden gaat. Dus ik achterop de motor naar de plaatselijke haven. Wat geen haven is, maar gewoon een rivier waar soms boten aan de kant liggen.
Bij stom toeval een soort van havenmeester tegen gekomen. ¨De volgende boot gaat in oktober¨. Heb ik best wat tijd te spenderen hier, maar dit was toch geen optie. Bij doorvragen bleek dat de rivier te laag stond. Aannemelijke oorzaak.
Dus opzoek naar een bus. Maar in verband met de stakingen hier (de sociale sector krijgt niet alles uitbetaald), waren er wegversperringen. Dus dat feest ging ook niet door. Gelukkig vond ik een bankje voor een reisbureau waarvan de wifi geen wachtwoord bezit. Dus ik heb heerlijk drie dagen daar gezeten, wachtend op het einde van de wegversperringen. Maar eindelijk was die dag daar, die dag die zou komen.
Santa Cruz! Grootste en rijkste stad van Bolivia. Eindelijk weer eens goede koffie kunnen drinken, maar daar is dan eigenlijk alles wel mee gezegd. Wel nog even de dierentuin meegepakt. Waarbij de ene kooi behoorlijk groot en mooi is en de andere veel te klein zijn voor alle tijgers en andere dieren.
Dus snel door naar Sucre. Tot voor kort de hoofdstad van Bolivia, waar nu nog de helft van de regering zit. Een behoorlijke kleine stad, maar waar het centrum Europees aanvoelt (aka koloniaal). Verschillende cafeetjes waar ze goede koffie hebben. Dus heb ik me een week lang van café naar café verplaatst. Nog een keertje uit geweest, heerlijke steak gegeten, marktje gepakt en natuurlijk met een Nederlandse enclave ESF gekeken. Ik schaam me diep.
Vervolgens vertrokken naar Potosi. Bekend om haar mijnen. Waar in totaal al meer dan acht miljoen mensen zijn omgekomen. Leuk pakje aan om vervolgens twee uur door de mijnen te kruipen met vrijwel geen zuurstof. Stukjes van 20 meter waar je tijgerend doorheen moest. Zo krap dat ik alleen mijn ellebogen en voeten kon bewegen. Maar al met al een succes en een ontzettend bijzondere ervaring. In deze mijnen wordt nog steeds erg primitief gewerkt. Karretjes worden met de hand geduwd, te grote rotsblokken worden met de hand gespleten en de mijnwerkers zijn over het algemeen rammend kaal (dronken). De gemiddelde mijnwerker haalt de 55 jaar niet ivm longziekten.
Next stop Uyuni. Één van de plekken waar vandaan er trips gaan naar de zout vlaktes. Dus drie dagen in een jeep genieten van het ene prachtige landschap naar het andere. Het is echt bizar om op een zout vlakte te staan. Alles in de wijde omgeving is wit. In principe een woestijn. Maar dus wit. Alles is off road. Dus de Toyota LandCruiser kon haar geluk niet op.
In the middle of nowhere prachtige meren met flamingo's die afsteken tegen bergtoppen met sneeuw. Echt een bizarre maar prachtige ervaring.
Van Uyuni een bus genomen naar Tupiza. Deze weg is eigenlijk geen weg. Een zandweg waarbij de bus regelmatig bijna op zijn kant ligt en door verschillende riviertjes heen rijdt. Erg ontspannen 's nachts. Voor mijn stoel in de bus komt de uitlaat uit de vloer die boven mij door het dak naar buiten gaat.
En van Tupiza door naar Argentinië. De grens is als in een film. Een brug met aan weerszijden een grens. Met het gevoel alsof ik het Oostblok verlaat een bus genomen naar Salta. Waar ik nu dan ben.
Vandaag staat in het teken van mijn telefoon, waarvan al twee weken de wifi het niet meer doet. Ik dacht dat het rebooten vrij snel zou gaan, maar volgens de computer duurt het nog 4 uur. En ik zit hier pas 4 uur.
Deze week even relaxen en daarna naar Mendoza. Wijn drinken!

Adios amigos.