Lima (Peru) to Rurrenabaque (Bolivia)

Getting back to your roots in all kinds of ways.

Het is alweer enige tijd geleden. Maar dan heb je ook wel iets om over te schrijven. Ook al wordt het wat zakelijk en kort door de bocht.
Na Iquitos was het tijd om naar Lima te gaan om dan eindelijk mijn ouders weer te meeten. Onwennig maar goed voorbereid (dik ingepakt) kwamen ze dan ook echt aan op het vliegveld. Best vreemd om op zo´n reis die lui weer te ontmoeten.

De eerste twee dagen even Lima ontdekt. Het mooie oude centrum is vrij klein. Om vervolgens met de lokale bus naar Pisco te gaan. De stad zelf is allerminst een aanrader. Het is nog maar een aantal jaar geleden totaal tegen de vlakte gegaan wegens een zware aardbeving, en van de wederopbouw is nog niet heel veel te zien. Maar Pisco is een van de uitgangspunten om de Islas Ballestras te bezoeken. Een eilandengroep met een goede biodiversiteit. Vooral veel vogels en zeehonden. De eilanden werden vroeger ook gebruikt als militaire basis. Hierna zijn we naar Parque national de Paracas gegaan. De Islas zijn hier een onderdeel van. Het park is een woestijn gebied met middenin een kleine haven. Hier heerlijke verse vis gegeten om weer terug te keren naar Pisco.
Hierna vertrokken naar Nasca. Bekend om de Nasca lijnen. Een hectares tellend gebied waar ooit tekeningen in de grond zijn gemaakt. Echter is er nog geen onderzoeker in geslaagd uit te vinden waarom. Ontzettend interessant verhaal als er ook daadwerkelijk een feit aan het licht zou komen, maar er zijn enkel theorieën. Nasca opzich een aardig dorpje. Hier dan toch maar een uitstapje gemaakt naar de lijnen, vervolgens naar een ouder inca begraafplaats gegaan wat eigenlijk veel boeiend was. En waar je de orginele mummies nog in hun graf kunt zien zitten. In Nasca bestaat er ook nog een oud aquaduct, welke vanuit de bergen onder de hele stad door stroomt. Nog steeds van groot belang voor de inwoners omdat er vrijwel geen regen valt.

Na Nasca was het tijd voor een lekkere nachtbus naar Arequipa. Een prachtige stad in koloniale stijl. Hier een aantal dagen gebleven om even te wennen aan de hoogte. Het Monasterio Santa Catalina bezocht wat een aantal woonblokken betreft. Echt een prachtig complex van woonblokken, keukens en tuinen. Vanuit Arequipa een dagtrip (niet echt aan te raden) naar de Colca Canyon gedaan. ´s Nachts om half drie op om een rit van zes uur te hebben. Onderweg 5km hoogte even meegepakt. Maar wat is dat gebied mooi. Van totaal niets in het hoge gedeelte naar prachtig groen met terrassen in de vallei. Op de foto gegaan met Condors en naar een uitzichtpunt gegaan om daar nog meer Condors te zien. Om vervolgens weer terug te gaan naar Arequipa met onderweg nog een aantal prachtige fotomomentjes.

Vervolgens stond Cusco op de agenda. Eveneens een prachtige stad en het uitgangspunt om richting Machu Picchu te gaan. De stad zelf heeft allerlei prachtige oude wijken. Eindelijk eens goede koffie gevonden en gedronken, wat hier heel moeilijk is. Heerlijk uit eten geweest om met de trein te vertrekken naar Aguas Calientes. Het dorpje aan de voet van Machu Picchu. Alleen de rit met de trein is al de moeite waard. Door een vallei de rand van de bergen volgend over een ontzettend smal spoor. Met prachtig uitzicht over de rivier aan de ene kant en met sneeuw bedekte bergtoppen aan de andere kant. Aguas Calientes is een dorp puur ontstaan voor het toerisme. Het bestaat dan ook alleen uit souvenierswinkeltjes en restaurants. De volgende ochtend om 5.45 uur opgestaan om wel de eerste bus de berg op te hebben. Aangekomen bij de bushalte staat er al een rij van honderd meter, maar gelukkig is de rij bussen even lang. Om 7 uur ´s ochtends staan we dan ook eindelijke (op de verjaardag van mijn vader, hiep hiep hoera) op de Machu Picchu. Met een prachtige zonsopkomst waar je helemaal niets van ziet, omdat het daar ´s ochtends vroeg altijd bewolkt is. Ondanks dat deze plek al door zovelen bezocht en gefotografeerd is, is het nog steeds een adembenemend gezicht. De grootsheid, conservatie en afgelegenheid van het complex is ongelovelijk. Ik heb nog een hike gedaan naar Inktipuru (de ouder ingang) om een nog beter uitzicht over de hele stad te krijgen. Na acht uur rondlopen en rondkijken was het tijd om weer op de trein te stappen om weer terug te gaan naar Cusco. Hier werden we nog getrakteerd op een lokaal feest ter ere van iets dat ik ben vergeten. Maar de praalwagens en dansclubjes waren aanwezig. Vanuit Cusco nog naar Pisac gegaan. Bekend om haar markt. Alleen maar toeristen troep, dus uitstekend voor ons aangezien wij daar gewoon bij horen. Bij Pisac ligt ook nog een oude Inca ruïne vanwaar een pad terug loopt naar het dorp. Met de taxi omhoog om vervolgens een aantal uur de beul uit te hangen om mijn ouders over een, smal en regelmatig erg steil, paadje naar beneden te dirigeren. Ik had het best naar mijn zin.

De reis met mijn ouders zat er alweer bijna op maar de laatste stop moest nog komen. Op naar Puno en het Titicaca meer. Met een luxe bus gegaan om onderweg nog een aantal prachtige ouder kerken en Inca ruïnes te zien. Vanuit Puno met de boot naar de Islas Flotantes gegaan. Op zich een groep drijvende eilandjes gemaakt door de lokale mensen. Ooit op de vlucht geslagen voor de Inca´s en andere mogelijke vijanden, nu een groep mensen die leven van het toerisme en het daardoor niet echt geloofwaardig meer maken. Vervolgens verder met de tergend trage boot richting het eiland Taquile. Waar we 2 uur hadden voordat de boot, vanaf de andere kant van het eiland, weer terug zou gaan. 2 uur bleek vrij weinig. Omdat de hike al zo´n 1.45 uur betrof en je daarbij nog driehonderd meter hoger moet, terwijl het meer al op 3800 meter ligt. Totaal uitgeput dan ook weer bij de boot aangekomen en precies op tijd. Want hij zou vertrekken op dat tijdstip! Eikels, nog drie kwartier moeten wachten op alle andere toeristen omdat die rustig uit eten waren geweest.

En nu was het tijd om afscheid te nemen van mijn ouders. Ik naar Bolivia en zij terug naar Lima om vanuit daar weer naar NL te vliegen. Buiten het hotel stopte meteen een mototaxi, dus met een vlotte ¨doei¨ was het dan ook gedaan. De grensovergang met Bolivia ging een stuk makkelijker dan gedacht. Stempel uit, stempel in en dat was het. De agenten moesten nog even lachen toen ik totaal verbaasd mijn paspoort in ontvangst nam. Vervolgens weer in mijn luxe bus gestapt om acht kilometer verderop over te moeten stappen in een karige lokale Boliviaanse bus. Welke op haar beurt weer ergens stopte omdat wij op een bootje moesten en de bus op de pont. Ook die pont met een kleine buitenboordmotor. Maar hij haalde het.

La Paz! In verband met Nederlanders die in Quito had leren kennen en met wie ik naar de NL ambassade zou gaan in een hostel ingecheckt. Op zich had ik al een berichtje gekregen dat het wel een beetje een party hostel was, maar bij binnenkomst moest ik toch even een cultuurschok ervaren. 150 Bedden met evenveel of meer bewoners en een bar. Van het voelen alsof je een oude lul bent naar student is vrij gemakkelijk kan ik uit eigen ervaring meedelen. Mijn uit Ecuador nieuwe favoriete drankje, wodka met een halve limoen, ging er dan ook makkelijk in en maakte mijn sociale integratie dan ook een stuk gemakkelijker. Op zondag avond zou ik niets drinken omdat ik de volgende dag op een mountainbike de Death Road zou afdalen. Maar in de bar was het gezellig, dus stelde ik bij sluiting voor om nog even naar een club te gaan. Uiteraard een verkeerd idee welke ook door een aantal mensen werd bevestigd, maar toch ging iedereen mee. Echter hoefde zij dit de volgende dag niet te doen. ´s Nachts om 4 uur weer mijn bedje in om om 7 uur weer ¨fris en fruitig¨ op te staan. Wat een hel. Toen besloten om dit niet meer te doen, wat ik uiteraard de rest van de week wel deed. Maar staand bovenaan de Death Road met het vertrouwde gevoel van mijn tweewieler tussen de benen verdween de brakheid verbazingwekkend snel. De eerste 14km was nog op asfalt om de fiets te leren kennen. Dus na 3 minuten zat ik met mijn kin op het stuur om meer snelheid te krijgen. Bochten wijd in om ze zo goed mogelijk aan te snijden. Bij de laatste bocht op topsnelheid begon mijn voorwiel te bibberen, wat ik op zich niet erg fijn vond. Maar volgens de gids was er niets aan de hand. Ook al liet ik het slag in mijn wiel duidelijk zien. Maar hij had gelijk, op de echt Death Road, wat een onverharde weg is met een ravijn van 600 meter, zou ik hier geen last van hebben. Wat gaaf! Het eerste stuk op de onverharde weg nog de gids gevolgd in de kopgroep om lekker de snelheid erin te houden, om later telkens als laatste te starten omdat ik me bij die eerste gids moest inhouden. Prachtig uitzicht. Beginnend om 4km hoogte om over een totale afstand van 64km af te dalen naar 1 km hoogte. Als een kamikaze piloot naar beneden gegaan. Hier en daar een paar hartkloppingen gehad met bochten die net werden gehaald en een vrachtwagen die plotseling om de hoek kwam zetten. Maar wat GAAF.

30 April! Doortrapt als ik ben, had ik in Ecuador al een mail gestuurd naar de NL ambassade met de vraag of er nog iets geregeld ging worden in La Paz. Met een uitnodiging in mijn mail moest ik er uiteraard wel gebruik van maken. ´s Ochtends eerst met een aantal Nederlanders naar een Nederlandse bar gegaan om daar onder genot van pannenkoeken de abdicatie te volgen. Vervolgens mijn gehuurde jasje opgehaald en nog even een wit overhemd gekocht. De ambassade had het prima geregeld. NL kaas, haring (ook al hou ik hier niet van) en een open bar. Direct was al duidelijk wie de karige backpackers waren. De groep die direct als een stel Taoïsten de bittenballen, kaas en haring bladen staan leeg te vreten om vervolgens zich te ontfermen over de bar. Hierna nog een buffet meegepakt en een BVO´tje. ´s Avonds een groot Nederlands feest in een ander hostel. En weer een brakke ochtend.

Het lukte me niet om weg te komen uit het hostel en uit La Paz. Ik moest weg want dit zou ik niet gaan overleven. Dus na een gesprek met twee Nederlandse meisjes die op vrijdag een Pampas toer gingen doen heb ik dit op donderdag ook even snel geboekt. Vliegtuig enkele reis. Uiteraard zouden we ´s avonds vroeg naar bed gaan... Knetterbrak ´s ochtends vroeg op weg naar het vliegveld. Vlucht zou om 8.15 gaan, dus de piloot kwam om 8.00 aanlopen en om 8.09 uur stegen we op toen iedereen zat. Een super klein vliegtuig voor 23 mensen en we zaten met zijn negenen. Na een vlucht van 40min werden we opgehaald met een totaal afgeragde Toyota LandCruiser om een drie uur durende rit te moeten overleven. Omdat er maar acht mensen achterin pasten moest ik helaas voorin zitten. Heel vervelend... De route bestaand uit een onverharde weg met veel gaten was voor mij redelijk confortabel. Bij aankomst moesten we nog drie uur in een bootje door de Pampas. Een prachtig moeras-achtig natuurgebied. Hier drie dagen verbleven in een lodge. Heerlijk eten gekregen. Alligators gespot, kaaimannen, howler monkeys, andere kleine aapjes, pink dolphins en veel vogels. Heerlijk om acht uur al naar bed gegaan, omdat je anders totaal opgegeten wordt door de muggen. Nog een ochtend op anaconda jacht gegaan, maar we konden er helaas geen vinden dus stond ik lekker voor aap in mijn witte overhemd (muggen komen minder af op wit).

En nu zit ik hier nog in Rurrenabaque. Vandaag even het dorpje San Buenaventura, aan de overkant van de rivier, verkend. Een plaats zoals je ze eigenlijk altijd hier wel wilt zien. Huisjes van leem of hout met rieten daken.

Vanuit Rurrenabaque zou ik eigenlijk een bus pakken naar Trinidad, iets ten oosten van hier. Maar de lokale bus doet er 14 tot 30 uur over. En hij gaat over dezelfde weg als waar ik met de jeep overheen ben gegaan. Dus het zal eerder 30 uur duren. Dus heb ik maar weer een vlucht geboekt en ga ik morgen weer in een klein vliegtuigje naar Trinidad. Hierna zullen voorlopig Santa Cruz en Sucre op de planning staan.
Helaas ben ik al over de helft, maar gelukkig heb ik de andere helft nog te gaan.

Tot zover deze nieuwe reisgids waarmee je door Peru vliegt en weer land op twee benen (al dan niet zwalkend) in Rurrenabaque Bolivia.

Groeten